شعر زهیر توکلی برای ام ابیها (س) - وبلاگ گوچی

به گزارش وبلاگ گوچی، خبرنگاران - شعری از زهیر توکلی، شاعر معاصر، در منقبت حضرت فاطمه زهرا، ام ابیها (س):

دیدیم ماه در شب ِ تاریک

بر دوش ِ ابرهاست روانه

ابری جوان و گریه تلخش

پنهان چو خمر ِ پیر ِ مغانه

ابری به حُکم گریه ممنوع:

باریده و بریده بریده

بغضی بدون گریه شکسته

بی نیاز ِ هیچ بهانه

خوابیده ای چو قاصدک ای دوست

بر تخت ِ بادهای بهاری

وان گریه های هر شب و هر روز

انتها گرفته است شبانه

انگار خواب بود که دیدیم

پهلو گرفته کشتی ِ آتش

در بندر ِ نسیم و تبسم

بر ساحل ِ سرود و ترانه

خوابیده ای چنان که تو گویی

هرگز نخورده هیچ درختی

سیلی ز دست ِ سرد ِ زمستان

شلّاق ِ بادهای خزانه

خوابیدی و نمانده پدر را

جز اشتیاق هجرت از این شهر

خوابیدی و به سینه دیوار

خوابیده ذوالفقار ِ یگانه

خوابیدی و پس از تو همین است

فرجام ِ عاشقان هراسان:

حلقی بدون جرم، دریده

دستی جدا فتاده ز شانه

زان خانه ای که بود خرابات

اکنون چه مانده غیر خرابه؟

خانه که نیست بی تو چه گویم

جز جای جای ِ خالی خانه

موجی که از نواحی مجهول

از نور ِ نور ِ نور می آمد

پهلو گرفت و رفت به دریا

وز خاکیان گُزید کرانه

شش ماهه ای نیامده رفته

یا بلکه بازگشته ببین کیست

نوزاد غرق خون که سرش را

کج نموده است بر سر شانه

گفتی بهشت بود و کجا رفت؟

گفتم کجا نرفت؟ که هر جاست

هر جا بهشت ماست که او را

هر جا بگرد نیست نشانه

خورشید ِ بی شتاب ظهور است

یا ابر ِ تُندبار ِ حضور است

روییدن ِ جوانه نور است

در برگریز ِ باغ ِ زمانه

ما مانده ایم بی سر و انتها

خیل ِ گرسنگان و گدایان

پشت ِ دری که آتش ِ غیرت

تا جاودان کشیده زبانه

دل سوخت سینه سوخت زبان سوخت

آب ِ روان، نسیم ِ وزان سوخت

در سوخت، خیمه سوخت، دنیا سوخت

در قصه ای که نیست فسانه

از فرط عشق بوده که روزی

آتش زده دری که دخیلم

از فرط عشق بوده که روزی

آتش کشیده موی به شانه

این قصه هم تمام شد امّا

انتها ِ باز داشت شهادت

زیر ِ زمین که حسرت ِ محض است

یک عمر اگر زدیم گمانه

سیر ِ یقین کن ای همه تردید

با دیده ای تر از غم ِ خوبان

باید شهید رفت از این دیر

باید غریب رفت و شبانه

دیدیم ماه در شب ِ تاریک

بر دوش ِ ابرهاست روانه

ابری جوان و گریه تلخش

پنهان چو خمر ِ پیر ِ مغانه

ابری به حُکم گریه ممنوع:

باریده و بریده بریده

بغضی بدون گریه شکسته

بی نیاز ِ هیچ بهانه

خوابیده ای چو قاصدک ای دوست

بر تخت ِ بادهای بهاری

وان گریه های هر شب و هر روز

انتها گرفته است شبانه

انگار خواب بود که دیدیم

پهلو گرفته کشتی ِ آتش

در بندر ِ نسیم و تبسم

بر ساحل ِ سرود و ترانه

خوابیده ای چنان که تو گویی

هرگز نخورده هیچ درختی

سیلی ز دست ِ سرد ِ زمستان

شلّاق ِ بادهای خزانه

خوابیدی و نمانده پدر را

جز اشتیاق هجرت از این شهر

خوابیدی و به سینه دیوار

خوابیده ذوالفقار ِ یگانه

خوابیدی و پس از تو همین است

فرجام ِ عاشقان هراسان:

حلقی بدون جرم، دریده

دستی جدا فتاده ز شانه

زان خانه ای که بود خرابات

اکنون چه مانده غیر خرابه؟

خانه که نیست بی تو چه گویم

جز جای جای ِ خالی خانه

موجی که از نواحی مجهول

از نور ِ نور ِ نور می آمد

پهلو گرفت و رفت به دریا

وز خاکیان گُزید کرانه

شش ماهه ای نیامده رفته

یا بلکه بازگشته ببین کیست

نوزاد غرق خون که سرش را

کج نموده است بر سر شانه

گفتی بهشت بود و کجا رفت؟

گفتم کجا نرفت؟ که هر جاست

هر جا بهشت ماست که او را

هر جا بگرد نیست نشانه

خورشید ِ بی شتاب ظهور است

یا ابر ِ تُندبار ِ حضور است

روییدن ِ جوانه نور است

در برگریز ِ باغ ِ زمانه

ما مانده ایم بی سر و انتها

خیل ِ گرسنگان و گدایان

پشت ِ دری که آتش ِ غیرت

تا جاودان کشیده زبانه

دل سوخت سینه سوخت زبان سوخت

آب ِ روان، نسیم ِ وزان سوخت

در سوخت، خیمه سوخت، دنیا سوخت

در قصه ای که نیست فسانه

از فرط عشق بوده که روزی

آتش زده دری که دخیلم

از فرط عشق بوده که روزی

آتش کشیده موی به شانه

این قصه هم تمام شد امّا

انتها ِ باز داشت شهادت

زیر ِ زمین که حسرت ِ محض است

یک عمر اگر زدیم گمانه

سیر ِ یقین کن ای همه تردید

با دیده ای تر از غم ِ خوبان

باید شهید رفت از این دیر

باید غریب رفت و شبانه